De eerste voorstelling van de avond was 'Women' van Ugo de Haes. Het was een dansvoorstelling waar, raar maar waar, geen muziek aan te pas kwam. De voorstelling draaide om de geluiden en bewegingen van de danseressen zelf. De dames zuchtten, hijgden,... Dit om te benadrukken dat dans puur draait om gevoel, om ademhaling en beweging. Allemaal vrouwen, helemaal in het zwart, dansten een choreografie die soms ongecontroleerd leek maar het ongetwijfeld niet was. De dans was een harmonie van kronkelende lichamen die zich van links naar rechts op het podium bewegen, ondersteund door hun eigen ademhaling.Ik vond dit een zeer vreemde voorstelling. Ik kan niet zeggen of ik het echt goed of slecht vond. Ik vond het zeker intrigerend om te zien hoedat je ook een dansvoorstelling kan ontwikkelen zonder muziek te gebruiken. Er was ook een duidelijk verschil in niveau tussen de danseressen. Sommige werkten hun bewegingen nauwkeurig af en sommige leken 'amateuristisch'.
De tweede voorstelling van de avond was 'Solo on Bach & Glenn van Albert Quesada. Hier werd gedanst op de 'repetitiemuziek' van de choreograaf. Op de achtergrond speelde een soort interview met de choreograaf waar hij aan het brainstormen is over de dansvoorstelling en de muziek die hij wil gaan gebruiken. De danseres danst op de stukjes muziek uit het interview.
De danseres komt heel timide over. Ze gebruikt kleine, introverte bewegingen. Mij sprak deze voorstelling niet echt aan omdat ik het nogal saai vond. Het was té rustig, té introvert voor mij. Ik hou van een meer dynamische dans. Dit was eerder conceptueel. Het verschil met de eerste dans was dan ook de dynamiek.
Na deze voorstelling gezien te hebben gaat mijn voorkeur toch uit naar 'Women'.
Na de pauze ging 'Fricties' verder met de acrobatische dans 'No man is an Island' van Erik Kaiel. Een man ligt op de grond, levensloos. Plots komt er een ander man en die begint een acrobatische dans OP de man, MET de man, die op de grond ligt.Dit gaf een een heel speciaal beeld. De man die de dans leidde, raakte de grond geen enkele keer. Hij danste als het ware op een 'eiland' van vlees en bloed. Ik vond dit een heel sterke performance. Vooral door zijn originaliteit maar ook door uitvoering.
De vierde en laatste voorstelling van de avond was 'Freeze!' van Nick Steur.
Dit is een jonge kunstenaar die pas is afgestudeerd aan de toneelacademie van Maastricht.
Hij deed een performance die de wetten van de zwaartekracht trotseert. Hij balanceerde stenen op elkaar. Op zich niet zo speciaal, tot je ziet welk formaat stenen hij laat balanceren. Hij gebruikt een kleine steen als basis en plaats hier telkens grotere stenen bovenop. De manier waarop hij de stenen plaatst doet vermoeden dat er vals wordt gespeeld. Maar dit is helemaal niet het geval. Hij plaatst de stenen op zo een manier dat ze perfect in evenwicht zijn. Hier is veel concentratie voor nodig. Hij vraagt dan ook om uiterlijke stilte. Op de achtergrond speelt wel een tekst die hij eerder heeft opgenomen. Hierin legt hij zijn eigen visie op zijn werk uit.Ik vond dit heel speciaal. Ik heb veel bewondering voor deze jongeman omdat hij iets heel anders aandurft dan we gewoon zijn. Dit is wetenschap en kunst in één.
Ik denk wel dat ik volgend jaar terug naar 'Fricties' ga omdat ik hier telkens een andere kijk kan ontwikkelen en in aanraking kom met kunsttakken die ik normaal gezien zelf niet zou kiezen.
Hij
