Comedy Night Prominos

Op woensdag 29 februari om 20uur organiseerden we het 2de jaar op rij de Comedy Night van de studentenvereniging Prominos. Ik ben 'Vertor' bij deze vereniging. Dat wil zeggen dat ik mij ontferm over de posters, flyers en de aankleding van onze activiteiten. We hebben een showbizzbureau ingehuurd dat ons artiesten aanleverd. Ook dit jaar hadden we weer een bekende naam op onze affiche staan nl. Bas Birker. Birker is de begeleider van de wokshops die de kandidaten volgen die meedoen aan de jaarlijkse comedy wedsrijd 'Comedymania' in de MOD in Hasselt.

De 5 namen die buiten Birker op onze affiche staan zijn dan ook finalisten van deze wedstrijd. De finale is pas op 3 december 2012 maar deze kerels moeten een aantal optredens doen waar ze ook op worden beoordeeld.

De artiesten:

LEV: een 26-jarige jongeman uit Sint-Truiden.
Hij doet zijn volledige performance in het Sint-Truiders dialect.Zijn onderwerpen zijn 'buurman Roger en zijn Thaise madam', 'oldschool godverdoeme, ik haat vernieuwing' en zijn dagelijkse belevenissen. Deze stand-up comedian werd warm onthaald door het publiek en wist tijdens zijn performance het publiek voor hem te winnen door dagelijkse, herkenbare dingen die iedereen wel eens meemaakt, op een ludieke manier aan de kaak te stellen.

TONI SIMONI: een 26-jarige kerel uit Bree. Hij vormde de schakel tussen de andere artiesten. Hij deed 'tussenprogramma's'. Hij heeft het over de absurde reactie van mensen tegenwoordig en stelt de reclamefilmpjes van tegenwoordig in vraag (denk aan het kinderbueno filmpje van Romelu Lukaku). Hij zegt wat anderen enkel durven denken. In de wedstijd 'Comedymania' is hij een volwaardige stand-up comdian maar bij ons verzorgde hij een vlotte overgang tussen de anderen. Hij was ook de presentator van de avond.

BENEDETTO SCHILACCHI: deze 26-jarige Italiaan uit Genk heeft het over zijn eigen leven uit 'de getto van Genk', zoals hij het zelf noemt, en over de verschillende culturen in België. Omdat hij zelf 'allochtoon' is, zoals hij zichzelf noemt, mag hij lachen met andere culturen en kunnen we hem dus niets kwalijk nemen. Hij vindt dat als hij onze taal spreekt, wij Italiaanse woorden ook juist moeten uitspreken. Hij hecht vooral belang aan de juiste uitspraak van zijn naam want hij haat het om als skileraar over te komen (Belgen spreken zijn achternaam uit als skilatti) . Deze jongeman kreeg zelfs een staande ovatie van het publiek.

GERT BRAES: een 26-jarige man uit Houthalen die het vooral over seks, uitgaan en zichzelf heeft. Hij vindt dat mensen veel opener over seks moeten kunnen praten en probeert om taboe's de wereld uit te helpen.

JAN LINSSEN: een 30-jarige man uit Hasselt heeft het vooral over zijn leeftijd, zijn leeftijdsgenoten en de angst om zich te settelen. Hij diept problemen uit waar vele koppels mee te maken krijgen maar legt het op een ludieke manier uit waardoor alle problemen eigenlijk maar niets lijken. Hij zorgt ook voor interactie met zijn publiek.

BAS BIRKER: deze 33-jarige Antwerpenaar die afkomstig is uit Nederland is al jaren een van de meest gevraagde stand-up comedians op avonden als deze. Hij straalt ervaring uit en betrekt zijn publiek doorheen zijn hele show. Hij is een krak in improvisatie en maakt elk optreden tot het zijne door unieke dingen aan te halen. Hij kreeg een geweldige kans toen iemand in de zaal een smsje kreeg dat over een kebab met licht pikante saus en frietjes ging. Deze persoon was natuurlijk het mikpunt van de avond en Bas bracht telkens alles terug naar de kebab met frietjes. Hij is eveneens ook een goede vriend van stand-up comedian Nigel Williams en laat geen show voorbij gaan om hier even over te kunnen stoefen bij het publiek. Birker zal dit jaar ook te zien zijn in 'Comedy Casino' op Canvas.

Bas Birker

Ik vond dit een zeer geslaagde show. Er waren meer mensen gekomen dan we hadden verwacht en de artiesten vielen heel goed mee. We zijn zeker van plan om hier een jaarlijks gegeven van te maken. Iedereen die is komen kijken is zeer enthousiast en hebben ons verzekerd dat ze volgende editie weer van de partij zullen zijn. Mijn persoonlijke favorieten waren, uiteraard, Bas Birker en Jan Linssen. Ik hou van mensen die hun publiek betrekken bij hun show en van een improvisatietalent. Zo is elke show uniek en heb je niet het gevoel dat je naar een ingestudeerde act zit te luisteren.

Graphic Novel 'Herinneringen'

'Herinneringen' is een graphic novel van de Japanse mangatekenaar Jirô Taniguchi.

De kaft van 'Hakurana Machi'

Taniguchi werd geboren op 14 augustus 1947 in Tottori Prefecture. Dit ligt in de regio van Chugoku in het westen van Japan. Hij schreef 'Harukana Machi' (de originele naam van 'Herinneringen') in 1998.

Hakurana Machi is een mangastrip (die wij kennen als graphic novel) die gaat over de 48 jarige Hiroshi Nakahara.

Hiroshi vertrekt op zakenreis naar Tokio maar stapt automatisch, zonder het te beseffen in de verkeerde trein. Hij gaat niet richting Tokio maar richting Kurayoshi. Dit is de geboortestreek van Hiroshi. Eenmaal aangekomen is hij Helemaal in de war en besluit zijn ouderlijk huis een bezoekje te brengen. Dit brengt veel herinneringen met zich mee over zijn moeder, vader, zus,... Hij besluit om het graf van zijn moeder te bezoeken. Hier aangekomen voelt Hiroshi zich vreemd. Plotseling wordt hij wakker, helemaal overstuur. Hij voelt zich raar vanbinnen, hij lijkt vermagerd en precies een stuk kleiner. Hij heeft niet door dat hij in slaap gevallen is. Hij, als man van 48 jaar zit gevangen in zijn eigen 14 jarig lichaam. Als hij thuis komt lijkt alles precies zoals vroeger. De straat is hetzelfde, zijn moeder en vader zijn thuis. Hij schrikt het meest als hij hen terug ziet want zijn vader heeft hen in de zomer van dat jaar verlaten en zijn moeder is al lang gestorven.
Radeloos probeert hij te achterhalen hoe het komt dat hij die tijd opnieuw mag beleven.
Hij besluit er het beste van te maken, tot hij terug in zijn normale lichaam zit.
Dit gebeurt echter niet dus hij besluit om te achterhalen waarom zijn vader hen toen, zonder boe of ba, heeft verlaten.
Hij komt er achter dat zijn 'vader' zijn natuurlijke vader niet is.

Jirô Taniguchi

Dit boek is het eerste van twee delen.
Het is aangewezen om het tweede deel eveneens te lezen want het eerste deel eindigt nogal abrupt (met het feit dat zijn 'vader' zijn echte vader niet is).
Je blijft dus nieuwsgierig naar de afloop van het verhaal.

Ik vond het persoonlijk een boek met prachtige tekeningen. Normaal gezien hou ik niet zo van de mangatekenstijl maar dit boek is echt een uitzondering. De figuren zijn veel gedetailleerder getekend en de achtergronden veel mooier uitgewerkt. Het verhaal op zich spreekt me ook wel aan. Ik dacht in eerste instantie dat het nogal een saai verhaal was maar naar mate het verhaal vorderde stelde ik mijn mening bij. Ik ben erg benieuwd naar de afloop van het verhaal.

Charles Burns in museum M

Op dinsdag 14 februari 2012 zijn we met onze hele klas naar Leuven getrokken om museum M te gaan bezoeken (logo afbeelding links). Hier loopt momenteel een studente uit onze klas stage en zij had er voor gezorgd dat wij met onze hele klas PKV gratis de tentoonstelling van Charles Burns konden bezoeken. Vermits de graphic novel, die eigen is aan Burns, binnen ons nieuwe project 'mediawijsheid' kadert, was dit de uitgelezen tentoonstelling om te bezoeken.

Een pittig weetje: Mister Burns uit 'The Simpsons' is vernoemd naar Charles Burns!

De tentoonstelling is een aaneenschakeling van film, prints en echte originele tekeningen van Burns. Hij is dan ook een veelzijdig kunstenaar. De audiogids werd ingesproken door Das Pop frontman Bent Van Looy, die zelf een grote fan is van het werk van Bruns.

Charles Burns werd geboren op 27 september 1955 in Washington DC. Hij is een Amerikaanse cartoonist, illustrator en zelfs filmregisseur! Hij haalt zijn inspiratie uit horrorfilms van de jaren '70 en uit het populaire Amerikaanse satirische stripblad 'Mad'. Veel heeft Burns te danken aan het avant-garedeblad 'RAW' uit de jaren '80 van Art Spiegelman waarin hij debuteerde. Werk waar iedereen Burns stevast van zal kennen is de cover van het album 'Brick by Brick' van Iggy pop (zie afbeelding rechts). Door deze cover werd hij erg populair en werd hij gevraagd door The Coca-Cola Company om een blikje te ontwerpen voor hun 'OK. soda' die niet erg in de smaak viel (afbeelding hieronder links).

Er deed immers ook de ronde dat 'OK.' een mengsel zou zijn van de restjes van alle andere dranken die in dezelfde fabriek gefabriceerd werden. Dit is echter nooit bewezen. The Coca-Cola Company deed nog een poging om hun drank meer populariteit in te blazen door middel van tekeningen van Burns maar het mocht niet baten. Verder is Burns ook nog bekend van zijn grafische tekeningen van bekende sterren zoals Elvis en Bono. Buiten illustrator is Charles Burns een schrijver/tekenaar van graphic novels. Een graphic novel is eigenlijk hetzelfde als een stripverhaal maar meestal met fijner uitgewerkte tekeningen een een ingewikkelder verhaal. Graphic novels zijn ook niet altijd geshikt voor jonge kinderen terwijl strips dit vaak wel zijn.

De meest bekende strips van Burns zijn 'Black Hole' en 'El Borbah'. Deze hebben een hardcover met een kleurentekening en een verhaal dat, zwart-wit getekend is. De boeken zijn meestal in het Engels hoewel er ook enkele vertaald zijn naar het Nederlands. 'Black Hole' is tegelijk een zedenschets van het Seattle van de jaren '70, waar Burns is opgegroeid, en een parabel over aids. Onder jongeren duikt een vreemde ziekte op genaamd 'De plaag". De symptomen zijn bizarre lichamelijke misvormingen, die de slachtoffers tot sociale outcasts maken, maar niet levensbedreigend zijn. Sommigen zien eruit als monsters, anderen krijgen nieuwe lichaamsdelen, nog anderen krijgen enkel wat builen. Door de tekenstijl van Charles Burns wordt alles extra gruwelijk. In 'El Borbah' herkennen we dan weer de anti-held die gebaseerd is op de Mexicaanse worstelaars die bekend zijn van hun specifieke outfit met mastker tijdens het worstelen. Het personage is dan ook een worstelaar die dedectivezaken aanneemt. Hij leeft van fastfood en bier en is niet erg tactvol in het aanpakken van zijn zaken. Dit soort van personages zijn eigen aan de boeken van Burns. Naast zijn graphic novels heeft Burns ook nog mee ontworpen aan de set van de progressieve dansvoorstelling 'The Hard Nut' van Mark Morris die gebaseerd is op het verhaal van 'De Notenkraker'. Deze maakte veel ophef omdat het klassieke ballet-verhaal helemaal 'verkracht' werd.                                                                                                                                                                                                                    

Ik heb persoonlijk nog nooit een graphic novel van Burns gelezen maar ben wel zeker van plan om 'Black Hole' te lezen. Het verhaal spreekt me erg aan en na de tentoonstelling gezien te hebben weet ik ook zeker dat de tekenstijl me ligt. Ik kende Charles Burns niet maar vond het een heel boeiende tentoonstelling die op een leuke en interactieve manier gegidst werd door medestudente Magalie.

Diamantmuseum

Gisteren ben ik het Diamantmuseum in Anwerpen gaan bezoeken.
Ik mocht hier jammer genoeg geen foto's maken maar heb wel een persmap meegekregen. Ook heb ik gelukkig een aantal foto's op internet kunnen vinden van de werken die mij het meeste aanspraken.

Momenteel loopt er een tentoonstelling die over de diamantontginning in Brazilië gaat.
Je kan er veel informatie krijgen over hoe en waar ze de diamanten vinden.
Diamanten zien er uiteraard niet uit hoe wij ze kennen als ze pas uit de grond gehaald worden.
Er is een lang en omslachtig proces nodig om een diamant te laten glinsteren.
Je kan in dit museum nauwkeurig elke stap volgen die er gezet wordt, van hoe ze uit de grond komen tot hoe ze bij de particulieren terrecht komen. Ook kan je een zorgvuldige uitleg genieten van de verschillende slijpvormen. De meeste bekende is uiteraard de briljant, dit is de slijpvorm met de meeste hoeken en dus ook met de meeste schittering (zie afbeelding hieronder).

Er zat zelfs 'live' een diamantslijper, zijn werk te doen. Zo wordt de heel theorie visueel en wordt alles duidelijk. Het museum heeft een indrukwekkende collectie juwelen en stenen om te bezichtigen.
Eén van de bekendste werken (die op dit moment niet aanwezig was) is de tennis raket die met meer dan 1600 diamanten bezet is (zie afbeelding hieronder).

Mijn persoonlijke favoriet, is de broche in de vorm van een pauw (zie afbeelding hieronder). Ik vind het zo ontzettend fascinerend hoe minuscuul sommige versierinkjes zijn en hoe nauwkeurig deze uitgewerkt zijn. Ik vind dit echt een zeer aparte kunstvorm, die ik zelf ook heel graag zou willen beoefenen.

Diamantmuseum Antwerpen

Morgen plan ik een bezoek naar het diamantmuseum in Antwerpen. Ik ben hier nog nooit geweest dus ik heb op voorhand wat opzoekwerk verricht zodat ik weet wat ik kan verwachten.
Er loopt momenteel een tentoonstelling over de diamantontginning in Brazilië. Hiervan ben ik absoluut niet op de hoogte dus ik kan eigenlijk alleen maar bijleren.

Wat ik natuurlijk ook verwacht, is een prachtige collectie van unieke, oude juwelen te zien. Ik ben erg voor alles wat blinkt dus ik denk dat ik hier erg van ga genieten.

Ik vrees dat ik hier geen foto's mag maken, dat vind ik jammer want ik had graag de juwelen vastgelegd. Vooral omdat het mij fascineerd hoe al die kleine details in elkaar zitten en ik dit graag zelf ook zou kunnen.

Modemuseum Hasselt

In het Modemuseum van Hasselt lopen momenteel twee tentoonstellingen. Eén fototentoonstelling, genaamd 'le regard de PERSONAE' en één modetentoonstelling, genaamd 'Prints'. De fototentoonstelling is van Malou Swinnen. Ze heeft gestudeerd aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten in Hasselt, atelier fotografie en is leerkracht plastische opvoeding. Er hangen twee fotoreeksen. Eén reeks met allemaal kleine formaten in zwart-wit en één reeks van grote vierkanten kleurenfoto's. De reeks met kleurenfoto's ('le regard de Personae) is eigenlijk een vervolg op de andere, zwart-wit tentoonstelling ('Personae').

Het is een vervolg, een manier om te laten zien hoe de vrouw getransformeerd wordt met een kledingstuk dat aan haar kleeft als een tweede huid. Enkele van de kledingstukken (die voorbijgaan aan de decoratieve en funtionele aard van het product) zijn ontworpen door grote Belgische namen als: Dries van Noten, Ann Demeulenmeester en Walter Van Beirendonck.

Ik vind dit een heel leuke tentoonstelling. Wat er vooral opvalt, is dat de personen op de foto's 'gewone' mensen zijn. Ze zijn niet speciaal opgemaakt of geïdealiseert en dat charmeerde mij. De kledingstukken die de modellen dragen, zijn vaak allesbehalve draagbaar, maar dat geeft net de sterkte aan de foto's. De kledingstukken geven de personen de er op staan een vervreemdend uitzicht waardoor je langer en dieper gaat kijken.

De hoofdtentoonstelling is nog steeds 'Prints'. Deze tentoonstelling gaat over de geschiedenis in het versieren van onze stoffen sinds 1750. Uiteraard gaat het versieren van stoffen terug tot in de Oudheid, waar met natuurlijke kleuren, afkomstig van planten en dieren, werkten. Het onstaan van de textieldruk in Europa vindt haar oorsprong in het India van 2000 jaren voor onze tijdsrekening. Via handel van de Verenigde Oost-Indische Compagnie weren de stoffen geïntroduceerd in Europa. Het aantrekkelijke kleurgebruik kon de Europeanen verleiden en doen dromen van  meer exotische oorden. Op de zolder kan je kledingstukken vinden van 1750-1879, op de eerste verdieping van 1880-1939 en op de begane grond van 1960-2000. Het is dus de bedoeling dat je op de zolder begint en zo je weg naar beneden baant. Op deze manier doorloop je als het ware de geschiedenis van onze textieldruk. Verbazingwekkend is de collectie uit de jaren '60 waar de ontwerpers hun onderwerpen vonden in de Opart,Popart en de hippiecultuur.

Ik draag zelf heel graag kleding met prints dus dit was voor mij absoluut een geweldige tentoonstelling. Ik stond versteld van de prints van vroeger en hoe die de laatste jaren weer allemaal aan het terugkeren zijn. De ontwerpers van de kledingstukken ontgingen mij volledig omdat ik zo druk bezig was met het bekijken van de stoffen en de opdruk. Dit is ook de eerste tentoonstelling waar ik het jammer vond dat ik het niet mocht aanraken. Stof is een gegeven om te voelen en net dat mocht hier niet.

Op de zolder stond er een collectie uit de Franse Revolutie en die vond ik echt super om te zien. De hoepelrokken en de, toch, soepele plooival van de kleding spraken mij enorm aan en deden mij een beetje geloven dat ik in de verkeerde tijd geboren ben.



Stijn Ank

Stijn ank is een Belgische beeldhouwer van 34 jaar.

Zijn beeldhouwwerken ontstaan uit een volgehouden onderzoeksproces. Hij giet verschillende lagen gekleurde plaaster in een mal die constant van vorm wisselt. Soms doet hij dit nauwgezet, soms heel onstuimig. Hij onderzoekt vanuit zijn persoonlijke intuïtie. Op deze manier tracht hij een leegte zichtbaar te maken met zijn sculpturen. Het is niet de bedoeling dat de objecten 'plaats innemen' maar eerder subjectief aanwezig zijn. De toeschouwer kan kiezen om ze te aanschouwen, of om er helemaal aan voorbij te lopen.

Momenteel exposeert Ank in CIAP Hasselt. Deze tentoonstelling loopt van 03.12.2011 tot en met 15.01.2012.

Ik ben deze werken gaan bekijken en vond het heel interessant om ze te onderzoeken. Wel vind ik het jammer dat er zo weinig uitleg bij de werken is. Ik heb het gevoel dat ik meer informatie nodig heb om een gegrond beeld van deze expositie te kunenn vormen. Puur estetisch gezien vind ik deze werken afschuwelijk en zou ik ze bijvoorbeeld nooit in mijn interieur willen plaatsen. Maar als je uitgaat van zijn concept (nl. het onderzoeken van de verschillende vormen die je uit een mal kan halen), zijn het zeer interessante objecten om te onderzoeken. Ik ben echt van dichtbij alle laagjes plaaster gaan bekijken en beginnen te zoeken naar hoe hij de kleuren heeft gemengd.

Deze tentoonstelling spreekt mij aan omdat hij zo anders is dan alle anderen. Anders in de zin van, conceptueel, maar toch vatbaar. Het blijft geen ijl gegeven dat verdwijnt in de ruimte.

Ook vind ik deze objecten perfect passen in het plaatje van CIAP. Het zouden materialen kunnen zijn die je vind op de site rond CIAP zelf want, net zoals het pand zelf, doen de werken erg industrieel aan.