Diamantmuseum

Gisteren ben ik het Diamantmuseum in Anwerpen gaan bezoeken.
Ik mocht hier jammer genoeg geen foto's maken maar heb wel een persmap meegekregen. Ook heb ik gelukkig een aantal foto's op internet kunnen vinden van de werken die mij het meeste aanspraken.

Momenteel loopt er een tentoonstelling die over de diamantontginning in Brazilië gaat.
Je kan er veel informatie krijgen over hoe en waar ze de diamanten vinden.
Diamanten zien er uiteraard niet uit hoe wij ze kennen als ze pas uit de grond gehaald worden.
Er is een lang en omslachtig proces nodig om een diamant te laten glinsteren.
Je kan in dit museum nauwkeurig elke stap volgen die er gezet wordt, van hoe ze uit de grond komen tot hoe ze bij de particulieren terrecht komen. Ook kan je een zorgvuldige uitleg genieten van de verschillende slijpvormen. De meeste bekende is uiteraard de briljant, dit is de slijpvorm met de meeste hoeken en dus ook met de meeste schittering (zie afbeelding hieronder).

Er zat zelfs 'live' een diamantslijper, zijn werk te doen. Zo wordt de heel theorie visueel en wordt alles duidelijk. Het museum heeft een indrukwekkende collectie juwelen en stenen om te bezichtigen.
Eén van de bekendste werken (die op dit moment niet aanwezig was) is de tennis raket die met meer dan 1600 diamanten bezet is (zie afbeelding hieronder).

Mijn persoonlijke favoriet, is de broche in de vorm van een pauw (zie afbeelding hieronder). Ik vind het zo ontzettend fascinerend hoe minuscuul sommige versierinkjes zijn en hoe nauwkeurig deze uitgewerkt zijn. Ik vind dit echt een zeer aparte kunstvorm, die ik zelf ook heel graag zou willen beoefenen.

Diamantmuseum Antwerpen

Morgen plan ik een bezoek naar het diamantmuseum in Antwerpen. Ik ben hier nog nooit geweest dus ik heb op voorhand wat opzoekwerk verricht zodat ik weet wat ik kan verwachten.
Er loopt momenteel een tentoonstelling over de diamantontginning in Brazilië. Hiervan ben ik absoluut niet op de hoogte dus ik kan eigenlijk alleen maar bijleren.

Wat ik natuurlijk ook verwacht, is een prachtige collectie van unieke, oude juwelen te zien. Ik ben erg voor alles wat blinkt dus ik denk dat ik hier erg van ga genieten.

Ik vrees dat ik hier geen foto's mag maken, dat vind ik jammer want ik had graag de juwelen vastgelegd. Vooral omdat het mij fascineerd hoe al die kleine details in elkaar zitten en ik dit graag zelf ook zou kunnen.

Modemuseum Hasselt

In het Modemuseum van Hasselt lopen momenteel twee tentoonstellingen. Eén fototentoonstelling, genaamd 'le regard de PERSONAE' en één modetentoonstelling, genaamd 'Prints'. De fototentoonstelling is van Malou Swinnen. Ze heeft gestudeerd aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten in Hasselt, atelier fotografie en is leerkracht plastische opvoeding. Er hangen twee fotoreeksen. Eén reeks met allemaal kleine formaten in zwart-wit en één reeks van grote vierkanten kleurenfoto's. De reeks met kleurenfoto's ('le regard de Personae) is eigenlijk een vervolg op de andere, zwart-wit tentoonstelling ('Personae').

Het is een vervolg, een manier om te laten zien hoe de vrouw getransformeerd wordt met een kledingstuk dat aan haar kleeft als een tweede huid. Enkele van de kledingstukken (die voorbijgaan aan de decoratieve en funtionele aard van het product) zijn ontworpen door grote Belgische namen als: Dries van Noten, Ann Demeulenmeester en Walter Van Beirendonck.

Ik vind dit een heel leuke tentoonstelling. Wat er vooral opvalt, is dat de personen op de foto's 'gewone' mensen zijn. Ze zijn niet speciaal opgemaakt of geïdealiseert en dat charmeerde mij. De kledingstukken die de modellen dragen, zijn vaak allesbehalve draagbaar, maar dat geeft net de sterkte aan de foto's. De kledingstukken geven de personen de er op staan een vervreemdend uitzicht waardoor je langer en dieper gaat kijken.

De hoofdtentoonstelling is nog steeds 'Prints'. Deze tentoonstelling gaat over de geschiedenis in het versieren van onze stoffen sinds 1750. Uiteraard gaat het versieren van stoffen terug tot in de Oudheid, waar met natuurlijke kleuren, afkomstig van planten en dieren, werkten. Het onstaan van de textieldruk in Europa vindt haar oorsprong in het India van 2000 jaren voor onze tijdsrekening. Via handel van de Verenigde Oost-Indische Compagnie weren de stoffen geïntroduceerd in Europa. Het aantrekkelijke kleurgebruik kon de Europeanen verleiden en doen dromen van  meer exotische oorden. Op de zolder kan je kledingstukken vinden van 1750-1879, op de eerste verdieping van 1880-1939 en op de begane grond van 1960-2000. Het is dus de bedoeling dat je op de zolder begint en zo je weg naar beneden baant. Op deze manier doorloop je als het ware de geschiedenis van onze textieldruk. Verbazingwekkend is de collectie uit de jaren '60 waar de ontwerpers hun onderwerpen vonden in de Opart,Popart en de hippiecultuur.

Ik draag zelf heel graag kleding met prints dus dit was voor mij absoluut een geweldige tentoonstelling. Ik stond versteld van de prints van vroeger en hoe die de laatste jaren weer allemaal aan het terugkeren zijn. De ontwerpers van de kledingstukken ontgingen mij volledig omdat ik zo druk bezig was met het bekijken van de stoffen en de opdruk. Dit is ook de eerste tentoonstelling waar ik het jammer vond dat ik het niet mocht aanraken. Stof is een gegeven om te voelen en net dat mocht hier niet.

Op de zolder stond er een collectie uit de Franse Revolutie en die vond ik echt super om te zien. De hoepelrokken en de, toch, soepele plooival van de kleding spraken mij enorm aan en deden mij een beetje geloven dat ik in de verkeerde tijd geboren ben.



Stijn Ank

Stijn ank is een Belgische beeldhouwer van 34 jaar.

Zijn beeldhouwwerken ontstaan uit een volgehouden onderzoeksproces. Hij giet verschillende lagen gekleurde plaaster in een mal die constant van vorm wisselt. Soms doet hij dit nauwgezet, soms heel onstuimig. Hij onderzoekt vanuit zijn persoonlijke intuïtie. Op deze manier tracht hij een leegte zichtbaar te maken met zijn sculpturen. Het is niet de bedoeling dat de objecten 'plaats innemen' maar eerder subjectief aanwezig zijn. De toeschouwer kan kiezen om ze te aanschouwen, of om er helemaal aan voorbij te lopen.

Momenteel exposeert Ank in CIAP Hasselt. Deze tentoonstelling loopt van 03.12.2011 tot en met 15.01.2012.

Ik ben deze werken gaan bekijken en vond het heel interessant om ze te onderzoeken. Wel vind ik het jammer dat er zo weinig uitleg bij de werken is. Ik heb het gevoel dat ik meer informatie nodig heb om een gegrond beeld van deze expositie te kunenn vormen. Puur estetisch gezien vind ik deze werken afschuwelijk en zou ik ze bijvoorbeeld nooit in mijn interieur willen plaatsen. Maar als je uitgaat van zijn concept (nl. het onderzoeken van de verschillende vormen die je uit een mal kan halen), zijn het zeer interessante objecten om te onderzoeken. Ik ben echt van dichtbij alle laagjes plaaster gaan bekijken en beginnen te zoeken naar hoe hij de kleuren heeft gemengd.

Deze tentoonstelling spreekt mij aan omdat hij zo anders is dan alle anderen. Anders in de zin van, conceptueel, maar toch vatbaar. Het blijft geen ijl gegeven dat verdwijnt in de ruimte.

Ook vind ik deze objecten perfect passen in het plaatje van CIAP. Het zouden materialen kunnen zijn die je vind op de site rond CIAP zelf want, net zoals het pand zelf, doen de werken erg industrieel aan.

Maus

Ik heb de graphic novel 'Maus' van Art Spiegelman gelezen. Het is een roman die over de Tweede Wereldoorlog verteld door middel van symboliek en illustraties met tekst. Oorspronkelijk werd het verhaal in twee delen uitgegeven maar ik heb een versie gevonden (in het Nederlands!) waar je het complete verhaal in één boek hebt. In 1992 won Art Spiegelman hiermee de Pulitzer-prijs Special Award (een prestigieuze Amerikaanse literatuurprijs die op basis van kunst en letteren wordt uitgereikt). Het verhaal gaat eigenlijk over de vader van de auteur/illustrator. Hij was een Poolse Jood die moest zien te overleven ten tijde van de Holocaust. De symboliek in de graphic novel is echt verbluffend.  De Joden worden voorgesteld als muizen, Duitsers als katten, Fransen als kikkers, Polen als varkens, Amerikanen als honden,...
Bovendien is de naam 'Maus' niet enkel verwijzend naar de muizen die de Joden voorstellen, maar is een 'Maus' ook nog eens een tank uit de Tweede Wereldoorlog. Op de afbeelding hier rechtsboven kan je goed zien hoe symbolisch Spiegelman vaak gewerkt heeft. Het wegje waarop ze lopen is min of meer in de vorm van een hakenkruis getekend. Hij gebruikt ook vaak echte namen in de novel.

Ik vond het erg speciaal om een oorlogsverhaal op deze manier te lezen. Ik had al veel van deze strip gehoord maar had nog nooit de moeite gedaan om hem effectief te lezen. Normaal gezien lees/kijk ik niet graag naar verhalen over oorlogen maar voor deze maakte ik graag een uitzondering. De strip is vaak hard maar zo is de oorlog nu eenmaal. Zeker voor de jaren '70 vind ik dit soort van verhalen erg vernieuwend. Ik vroeg mij direct af, als je deze strip zou maken in onze tijd, zou je ongetwijfeld van over heel de wereld commentaar krijgen (niet dat hij die toen niet gekregen had maar nu zouden er toch bepaalde mensen er erg aanstoot aan nemen) want onze generaties zijn veel onverdraagzamer dan de mensen in de jaren '70. Dit soort verhaal drukt je met de neus op de feiten en daar hou ik wel van.

Frida

Ik heb de film 'Frida' gekeken van Julie Taymor. Deze film gaat over het bewogen leven van de Mexicaanse kunstschilderes Frida Kahlo.
Frida is geboren in Coyoacan (wijk van Mexico-stad) op 6 juli 1907.
Reeds op jonge leeftijd (16) wordt ze getroffen door kinderverlamming. Hier houdt ze een verlamming aan haar rechterbeen aan over. Ze heeft het hier erg moeilijk mee en houdt er een groot complex over. Tot overmaat van ramp raakt ze op haar zeventiende ook nog eens betrokken bij een busongeluk. De bus waar ze in zat werd aangereden door een tram. Ze heeft breuken over heel haar lichaam en moet noodgedwongen maandenlang in bed blijven. Hierdoor besluit ze om te gaan schilderen. Kahlo schildert voornamelijk zichzelf. Haar moeder bevestigde spiegels aan haar bed zodat ze zichzelf kon zien en zo kon schilderen. Haar werken worden gerekend tot het surrealisme.Wat erg opvalt in haar werken zijn haar doorgroeiende wenkbrauwen en haar op de bovenlip. Kahlo wordt gezien als een van de grondlegsters
van het feminisme door haar vrijgevochten geest, ze weigerde om haar lichaams- en gezichtshaar te scheren. Haar werken worden gekenmerkt door vrolijke en rijke kleuren in een ietwat vervreemde achtergrond. Ze gebruikt het schilderen als remedie voor de angsten voor het leven die zij bezit. Ook voelt ze zich vaak erg eenzaam.
Frida trouwt op 22jarige leeftijd met Diego Rivera maar ze hadden beide vele buitenechtelijke relaties (Frida met mannen én vrouwen). Toch wilde graag een kind maar door de bekkenbreuk (en vele andere breuken) die ze opgelopen had tijdens het busongeval, kan Frida geen normale zwangerschap aan. Ze krijgt dan ook een miskraam. Frida en Diego scheidden maar hertrouwen een aantal jaren later weer. In 1954 is ze overleden. Vermoedelijk heeft ze zelfmoord gepleegd. Ze ging de geschiedenis in, met in haar afscheidsbriefje de zin: 'Ik hoop dat het einde vrolijk is en hoop nooit meer terug te keren'.

Ik vond dit een heel speciale film. Het leven van Kahlo is erg realistisch in beeld gebracht. Ik hou erg van haar werk en daarom heb ik deze film gekozen. Salma Hayek zet hier een perfect beeld neer (in mijn ogen) van hoe Frida werkelijk geweest is. Als ik aan het leven van Kahlo denk, wordt ik bijna melancholisch. Deze vrouw heeft zoveel dingen meegemaakt in haar korte leven. Ik bewonderde haar al voor de film maar de film heeft dat nog sterker gemaakt, alleen al door de knappe acteerprestatie van Hayek.